Harf inkılâbın­dan dört yıl önce İzmir İktisat Kongresi sırasında yeniden gündeme gelen ve git­tikçe artan bir şiddetle münakaşa edi­len "istibdâl-i hurûf" (alfabe değişikliği) meselesi hakkında Tanin ve İleri gaze­telerinde değişiklik lehinde çıkan ma­kalelere karşı kaleme alınmış bir risa­ledir.

Kapağında adı ayrıca Latin harfle­ri ve Fransızca imlâ ile Latine Houroufi Liçanimiza Kabil-i Tatbik midir? şek­linde de yazılmış bulunan bu reddiyede Ali Seydi kullanılmakta olan Arap harfle­rini daha çok millî ve mantıkî bakış açısından müdafaa edeceğini belirt­mektedir.

Konu üzerindeki tartışmala­rın eski millî harflere dönüş, sırf Arap ahenk ve telaffuzuna (mahreç) has harfleri alfabemizden çıkarma, bazı ilâveler­le Latin harflerini kabul ve kullandığı­mız alfabede yapılacak değişiklikler ol­mak üzere dört esas noktada toplana­bileceğini söyler.

Birinci teklifin imkân­sız, ikincisinin ancak çok iyi bir hazırlık ve araştırmadan ve bu esaslara göre dü­zenlenmiş bir sözlükten sonra mümkün olacağını, bu takdirde de çocuklarımıza Kur'an öğretebilmek için ayrıca gayret göstermek gerekeceğini izah eder.

La­tin harflerinin kabulü meselesine gelin­ce, bunun dinî mahzurları ile diğer müslümanlar bakımından doğuracağı güç­lükleri bir tarafa bırakarak, o gün için pek az savunucusu bulunan bu değişik­liğin gerçekleşmesi halinde uğranılması kuvvetle muhtemel zararları gözler önüne serer ve kullanılan alfabenin birçok olumlu özelliğe sahip olduğunu belirtir.

Bu özellikleri de tarihî ve ilmî delillerle açıklar.

Ali Seydi'nin bu küçük kitapçığı A. Galanti'nin Latin harflerinin kabulüne karşı çıkan eserlerinden sonra en ciddi çalışma niteliğindedir.

İstanbul'da 1340 da basılmıştır.