HİLYE

Hem cesîm idi Resûl-i Ekrem
Yaraşır rûh-i mücessem der isem
Cism-i zîbâsma vermişti revâç
Hil’at-i tâc ü kabâ-yı Mi’râç
Enbiyâ hayline sultân idi Ol
A’zam-ül-kadr idi zîşân idi Ol
Ekmel-ül-halk idi Ol hûb-hisâl
Zülcelâl etmiş idi feyz-i cemâl
Olalı taht-ı nübüvvette mukîm
Cilvegâhıydı O’nun arş-ı azîm
Sâhib-i hüsn ü behâ idi Resûl
Hâsılı ayn-i vefâ idi Resûl
Gelmemiştir bilir eşyâ ânı
Yaradilmışta O’nun akrânı
Yaraşırdı nitekim hûr-i cinân
Serv-i kaddine yeşiller her ân
Ekser ak idi libâsı o gülün
Yüzü akıydı gürûh-i rüsül’ün
Dürr-i yektâ idi ol deryâ dil
Nola ki olsa beyâza mâil
Geh zuhûr eyler idi ol gül-i âl
Âl hil’ât ile hurşîd misâl
Bunu tahkik bil ol reşk-i sürüş
Oldu havrâ gibi hem sündüs-pûş
Yâni kim ince lâtif atlaslar
Giydiler devlet ile Peygamber
îbn-i Âzîb dedi bu re’y-i münîr
Nehy olunmazdan idi lebs-i harîr
Bürünürdü dahi Ol mehpâre
Za’frân ile boyanmış câre
Gâhi ol tâc-ı ser-i Âl-i Abâ
Yünden eylerdi libâsın farazâ
Bu kadar kadr ile ol Zât-ı Şerif
Mescidi öyle ederdi teşrif
Ol siyeh câmede ol fahr-i cihân
Âb-ı hayvân idi zulmette nihân
Kara şâla giricek âyine-veş
Buluta girdi sanırlardı güneş
Geçip ol kaşları yay mihrâba
Lûtf ile derler idi eshâba
Ben kulum kulların esvâbı budur
Hem ubûdiyyetin âdâbı budur

Hâkaanî (Ölm. 1606)