İbrahim Vahdî Efendi

Şumnu civarındaki (Hacıoğlupazarı) denilen kasabada doğmuştur.

Üç dilin edebiyatına vâkıf, şâir yaratılışlı olmakla beraber tarih ilminin terâcüm-i ahval (hal tercemeleri) kısmında da ihtisas sahibi bir zâttır.

İlk tahsilini memleketinde tamamlayarak İstanbul'a gelmiş ve zamanının değerli âlimlerinden Abdürrahim-zâde Yahya Efendi'nin derslerine katılıp tahsilini tamamlamış ve akranı arasında sivrilerek icazet almış ve ders okutmağa başlamıştır.

Bu esnada kazandığı birikimiyle İstanbul medreselerinden bâzılarına ve Süleymaniye Dârü'l-Hadîs'i müderrisliğine nail oldu.

İcazet vermeğe muvaffak olduktan sonra da kadılık mesleğine girerek Halep Kadılığına tayin edildi. İstanbul'a dönüşü olan 1126 (1714) tarihinde vefat edip Hazret-i Eyyüb civarında defn edildi.

Eserleri:

Haşiye Ale'l-Beyzavî

El-Muavvel

Et-Tansîs

El-İ'tisam

Es-Sâmî

İhtisar-ı Vefeyat-i İbn-i Hallikan

Tezkiretü'ş-Şuarâ, Merzûkat

El-Ebvâb

Tevşîhü't-Takvîm fî Şerh-i Hilyeti'r-Resûli'l-Kerîm

Terceme-i Hilye-i Şerîf

Tuhfetü'l-Elbab fî Hilyeti'l-Enbiyâ-i ve'l-Eshâb

Hilyetü'r-Resûl ve Hilyetü'l-Fuhûl

Nebzetü'ş-Şemâil ve Zübdetü'd-Delâil