Ahmed el-Mansûr-Billâh b. Muhammed el-Mehdî es-Sa'dî Ebü'l-Abbâs

Fas sultanı

956 (1549) yılında Fas'ta doğdu.

Ba­bası, hanedanın ikinci sultanı olan Mu­hammed eş-Şeyh el-Mehdî, annesi ha­yır ve hasenâtıyla meşhur Mes'ûde bint Ebü'l-Abbas Ahmed'dir.

Ahmed el-Man­sûr devrin ünlü bilginlerinden fıkıh, ha­dis ve sarf-nahiv okudu.

Çeşitli askerî görevlerde bulunduktan sonra büyük kardeşi Ebü Mervân Abdülmelik ile bir­likte, tahtı ele geçiren yeğenleri Muhammed el-Mütevekkil'e karşı mücade­leye girişti.

Bir ara ağabeyi ile birlikte Cezayir'e sürüldü.

Cezayir'e hâkim olan Osmanlı Devleti, Kuzey Afrika siyaseti­ne uygun olarak Fas hükümdarlığına Ebû Mervân Abdülmelik'i getirmeyi ar­zu ediyordu.

Cezayir beylerbeyi Rama­zan Paşa'nın yardımı ile yeğeni Muhammed el-Mütevekkil'i mağlûp ederek tah­ta çıkan Abdülmelik, Ahmed el-Mansûr'u veliaht tayin etti (983/1575-76).

İki yıl sonra Muhammed el-Mütevekkil'in, dostu olan Portekiz Kralı Sebastiyan'dan yardım istemesi ve kralın da 80.000 kişilik ordusuyla Fas'a çıkması üzerine veliaht Ahmed, kardeşi Abdülmelik'in yanında, Kasrülkebîr yakının­da meydana gelen meşhur Vâdilmehâzin Savaşı'na katıldı (4 Ağustos 1578).

Bu savaşta Portekiz ordusunun hemen hemen tamamı, Abdülmelik'e yardım eden Türk kuvvetleri sayesinde imha edildi, geri kalanları da esir alindi; Kral Sebastiyan ise kaçarken nehirde boğu­larak öldü.

Abdülmelik de savaş mey­danında can verdi.

Onun ölümü üzerine veliaht Ahmed aynı gün el-Mansûr un­vanıyla sultan ilân edildi.

14 Ağustos 1578'de Fas'a girdi ve biat yenilendi.

Ahmed el-Mansûr Vâdilmehâzin Savaşı'ndan sonra Osmanlı Sultanı III. Murad'a ve diğer müslüman hükümdarla­ra yolladığı beşâretnâme'lerle bu za­feri müjdeledi.

Bunun üzerine müslü­man ve gayri müslim pek çok hüküm­dar değerli hediyeler gönderip hem bu zafer hem de tahta geçişi dolayısıyla kendisini tebrik ettiler.

Büyük ümitlerle tahta çıkan Ahmed el-Mansûr öncelikle içteki çeşitli mese­leleri halletti.

Daha sonra ordu ve sa­ray teşkilâtını Osmanlılar'ı örnek alarak yeniden tanzim etti.

Kumandanlarına "beylerbeyi" ve "paşa" gibi Türk unvan­ları verdi.

Osmanlı Padişahı III. Murad'ın gön­derdiği hediyeleri az bulan Ahmed el-Mansûr'un onun tebrik mesajına cevap vermeyi ihmal etmesi Sa'dîler'le Osman­lılar arasındaki münasebetlerin bozul­masına sebep oldu. Kaptanıderyâ Kılıç Ali Paşa (Uluç Ali Paşa) Ahmed el-Mansûr'u sevmediği için Sultan Murad'ı Mağrib'e asker sevketmeye teşvik etti ve sonunda padişah, Ahmed el-Mansûr'un üzerine bir ordu göndermeye karar ver­di.

O bunu haber alır almaz meşhur ku­mandanı Ebü'l-Abbas Ahmed ile kâtibi Ahmed b. Yahya'yı değerli hediyelerle İstanbul'a gönderdi.

Kılıç Ali Paşa yolda karşılaştığı bu iki elçiyi geri çevirmek istedi.

Daha sonra kumandanı yanında alıkoyup kâtibin İstanbul'a gitmesine izin verdi.

Ahmed b. Yahya, Ahmed el-Mansûr'un gönderdiği hediyeleri III. Murad'a takdim etti ve mesajını iletip özür diledi.

III. Murad hediyeleri ve sul­tanın mazeretini kabul etti.

Kılıç Ali Paşa'ya da geri dönmesini emretti.

Böyle­ce iki devlet arasındaki münasebetler düzeldi ve karşılıklı olarak elçiler gidip geldi.

Osmanlı ordusunun Mağrib'e ha­reketini haber alınca Fas'a kaçan Ah­med el-Mansûr da geri döndü ve âde­ta halife gibi Şahih-i Buhâri okunarak karşılandı (1581).

Çeyrek asır devam eden hükümdarlı­ğında Ahmed el-Mansûr'u meşgul eden başlıca meseleler, yeğeni Dâvûd b. Abdülmü'min'in isyanı (1579), Hlotlar'ın çı­kardığı karışıklıklar, kendini halife ilân eden Karakuş'un (1585), Nasır b. Abdul­lah el-Gâlib'in (1594) ve veliaht oğlu Me'mûn'un isyanları olup hepsi kısa sürede bastırılmış ve devlet otoritesi sağlanmıştır. Askerî sahadaki başarıları arasında, Sahra üzerine büyük bir ordu sevkederek burayı hâkimiyeti altına al­ması (1581), Sudan'ı istilâ etmesi (1591) ve Tinbüktü'ye girerek başta tanınmış âlim Ahmed Baba olmak üzere çok sa­yıda âlim ve fakihi Merakeş'e gönder­mesi sayılabilir.

Ahmed el-Mansûr'un Sudan'ı bütün müslümanları kendi ida­resi altında toplamak gibi siyasî mak­satla zaptettiği söylenirse de asıl gaye­si oradaki zengin altın yataklarını ele geçirmek ve bunları işleterek servet sa­hibi olmaktı.

Nitekim bundan dolayı kendisine "Zehebî" lakabı verilmiştir.

Ahmed el-Mansur hem müslüman hem de gayri müslim hükümdarlarla diplomatik münasebetler kurmuş ve başarılı sonuçlar elde ederek bu saha­daki maharetini ispat etmiştir.

Mısır ve Hicaz emirleriyle devamlı irtibat halinde olmuş ve Mısırlı meşhur bilginlerin de desteğini sağlamıştır.

İspanya Kralı II. Philip onun, kendi hâkimiyetinde bulu­nan Portekiz'deki taht iddiacılarını des­teklemesine mâni olmak için Asîle'yi Sa'dîler'e terk etmiştir (1592).

İngilte­re'yle karşılıklı dostluk ve yardımlaşma­ya dayanan bir iş birliği tesis etmiş, hatta İngiltere Kraliçesi Elizabeth ile İspanya'ya karşı ortak bir sefer düzen­lemeyi kararlaştırmışlarsa da her ikisi­nin de aynı yıl vuku bulan ölümleri bu­na engel olmuştur.

Fransa ile ilişkiler daha dar bir çerçeve içinde tutulmuş­tur.

Zaten Fransa kırk yıl süren iç sa­vaşlarla meşgul olduğundan buna im­kân bulamamıştır.

Ahmed el-Mansûr aynı başarıyı, başlangıçtaki hatalı dav­ranışları bir yana bırakılırsa, Osmanlı­larla olan münasebetlerinde de göster­miş ve Osmanlı kuvvetlerinin Mağrib üzerine yürümesine mâni olmuştur.

Onun siyasî sahadaki en büyük hatası, idarî kabiliyeti olmamasına ve kötü ah­lâkına rağmen oğlu Me'mûn'u veliaht tayin etmekte ısrar etmesidir.

Son yılları oğullarının çıkardığı olaylar ve huzursuzluklarla geçti.

Saltanatı bo­yunca başşehir Merakeş'ten pek az ay­rılan Ahmed el-Mansûr, oğlu Me'mûn'u veliahtlıktan azl ve hapsettikten sonra tekrar Merakeş'e dönmeye karar ver­diyse de bu sırada çıkan veba salgını sebebiyle şehre dönmekten vazgeçti ve Fas yakınında el-Medînetülbeyzâ'daki sarayına gitti; bir müddet sonra ora­da öldü (11 Rebîülevvel 1012/19 Ağustos 1603).

Başka bir rivayete göre ise oğlu Ebû Fâris'i veliaht tayin etmek istediği için diğer oğlu Zeydân'ın annesi tara­fından zehirlenerek öldürülmüştür.

Naaşı, vasiyeti gereğince daha sonra Me­rakeş'e nakledilerek Mansûr Camii ya­nında inşa ettirdiği türbeye defnedildi.

Uzun boylu, geniş omuzlu, açık tenli ve siyah saçlı bir kişi olan Ahmed el-Mansûr iyi bir diplomat ve güçlü bir devlet adamıydı.

Önemli işlerde istişa­reyi ihmal etmezdi.

Çarşamba günleri, müşavere ve divan günüydü.

O gün ileri gelen devlet adamlarıyla görüşür, fikir­lerini alır ve halkın şikâyetlerini dinler­di.

Sa'dîler en parlak devrini onun za­manında yaşamıştır.

Ahmed el-Mansûr, Vâdilmehâzin Savaşı'nda elde ettiği ganimet, esirlerden aldığı fidyeler ve Sudan'ın zaptedilmesiyle sahip olduğu servetle bazı ıslahat ve imar faaliyetlerinde bulundu.

Köp­rüler, kaleler ve Merakeş'te yaklaşık yirmi yılda tamamlanan Kasrülbedî' ad­lı muhteşem bir saray yaptırdı. Şeker kamışı üretimine ve şeker sanayiine büyük önem verdi.

Şekerin ihraç mallan arasında önemli bir yeri vardı.

Bu arada yeni ticarî vergiler ihdas etti ve vergile­rin nakit yerine aynî olarak ödenmesini istedi. Vergilerin çok ve ağır olması pahalılığa ve halk arasında huzursuzluk­lara sebep oldu. Hatta halk bu yüzden Nasır b. Abdullah'ın isyanını destekledi.

Onun zamanında mevlid kandilleri ve ramazan bayramları resmî bayram ola­rak kutlanır, törenlere ülkenin her tara­fından gelen bilginler, sûffler ve devlet adamları katılırdı.

Ayrıca fakir çocukla­rı sünnet ettirir ve onlara hediyeler da­ğıtırdı.

Onun giydiği ve bundan dolayı mansüriyye adını alan bir elbise çeşidi daha sonra fakihler ve devlet adamları tarafından da giyilmiştir.