KOŞMA (Naat-ı Şerif)

Ervâh-ı ezelde evvelki safda
Elest hitâbında ben «Belâ!» dedim
Koyma beni anâsırda hilâfda
Canım cemâline müptelâ dedim

Ruhlar aşk meyinden oldu mestâne
Kimi küfre vardı kimi imâna
Saf be saf olarak durduk divâna
Münkirler «Lâ!» dedi, ben «İllâ!» dedim

Ne çâre «Kün!» emri vukua geldi
Eşyâ ve mahlûkat hep zâhir oldu
Her ervâh kendini bir yolda buldu
îmân ve ikrârı ben sana dedim

Dertli her hikmetten irşâd olmadı
Sensiz mahşer yeri küşâd olmadı
Çok nebiye vardım imdâd olmadı
Şefâat kânısın Mustafâ dedim

Dertli