Ey Benim Cennetim
Ellerinden güneşler dökülen merhaba, 
Hangi güne sığdırmalı ayaklarının altında mis kokanı
Her boğumunda Rahman'ın dalga dalga ismi hakkı, 
Günaydın benim küçük devasam günaydın, 
Aslında aydınlığa bilir misin sen baktın,
Her çocuğun yüreğinde kandiller,
Ve yayılmakta emsali olmayan bir yangın, 
Minnacık eller, ayaklar otuz sekiz numara, 
Kendine gücü yetmek şöyle beklesin, 
Hükmetti zübde-i aleme... 
Gözlerin bakarya öyle,
Yus yuvarlak ve neminden seller, 
Götüren evlad yürekleri... 
Ve baktın eridi tüm kırılmaya yüz tutmuş madenler, 
Aktı nefer nefer bağrının çöllerine, 
O anda döndü seraplar gerçeğin bereketine
Boy verdi kırışmış yüzün,
Ve her baktığında merhametten bir parça hüzün,
Ey benim yangınım, 
Evlada bağrındır bahar oldurduğun güzün,
Eder misin kaskatı parçalarına... 
Bak lafın sonu gelmedi, doldu gözün, 
Saçlarında örgü örgü kederlerimiz, 
Düşünsene senin bile değil,
Bu kadar acımı çıkardı dişlerimiz,
Senden koptu dilimden ne koptuysa, 
O küçücük ve evreni kucaklayan parmaklarında, 
Pınarlardan akıtan bütün taşları,
Bir cevher parıldadı...
Söylesene sen mi yaktın dünyanın sobasını, 
Kolların ısıtmasaydı saçlarımızı,
Yanmak şöyle dursun yanıbaşında güneşin, 
Sen çakmasan çakmağını, merhamet yanarmıydı... 
Sarmasaydın kuş tüğünden atlas yorganlara, 
Ki en iyi kuşlar anlar ahvalini,
Ölüm döşeğinde kıvranıp dururdu, 
Göğsüne baş koymuş insan yavrusu,
Uzaklar koparmıyor hasretini bilmelisin,
Kokun fersah fersah kulaklarımda sesin
Aç kollarını bilirim, 
Oradadır Rahman ve Rahim... 
Ey benim cennet kokanım... 
Ey benim rahmet tutanım... 
Ey benim ebedi mekanım... 
Kaldır ayağını ben geldim..