NA’T-I ŞERÎF-Î HAZRET-İ RİSÂLETPENAHÎ

Bûy-i zülfün çün aldı bâd-ı seher
Sünbüle gülşen içre verdi haber
Goncanın bağrı hûn ile doldu
Deheninden bulunca zerre eser
Verd-i rûyine olalı meftûn
Şimdi bülbül yanımda gör ne öter
Zerre-i vech-i nûr-i pâkindir
Devr eder gökyüzünde şems ü kamer
Salma ferdaya rûyini göster
Seni bir kez gören cenânı nider

Sen beşersin eğerçi sûrette
Nûr-i Hak’sın velîk sûrette

Şem’-i zâtın ziyâsıdır âdem
Ol ziyâ akseder kamu âlem
Melce-i âsiyân-ı rîı-siyehan
Mefhar-i Enbiyâ şefî’-i ümem
Sen penâh-ı kamu usât oldun
Ümmetine nice erişür elem
Der-i lâhût zât-ı pâkin imiş
Mûcib-i mevc-hîz-i bahr-i kadem
Enbiyâ zümresine şâh oldun
Cümlesi çâkerin sezâ der isem

Bülbül-i bâğ-ı gülistanı ahed
Nâm-ı pâkine dediler Ahmed

Buldu «mîm» in ile vücûd imkân
Zâhir oldu anınla kevn ü mekân
Buldu eşyâ vücûdü çün senden
Rûhsuz cümlesi olup ebdân
Şeb ü rûz oldu zülf ü rûyundan
Devr eder şevkin ile heft eyvân
Ey meded-kâri-i usât-ı ümem
Kapma gelmişiz bize derman
Senden ister kamu fakîr ü ganî
Matlabm ey kerim zevil-ihsan

Biz marîziz tabibimiz sensin
Biz muhibbiz habîbimiz sensin

Meded et bize ey habîb-i İlâh
Olmayalım reh-i gam içre tebâh
Nâr-ı hicrin bizi kebâb etti
Ahımız âsümânı etti siyâh
Koyma firkat şebinde bizi garîb
Kıl müyesser visâlin ey yüzü mâh
Biz gedâ dergehinde muhtâcız
Dileriz hân-ı vasimi her gâh
Düşmen-i nefse çün esîr olduk
Sen halâs et bizi meded ey Şâh

Nûr-i yezdan değil misin yoksa
Rûh-i insan değil misin yoksa

Nûr-i Hak’sın cihâna rahmetsin
Kamu azmışlara hidâyetsin
Buldu imkân hidâyeti senden
Hem gir ü cümleye nihâyetsin
Beşeriyyetde eyledin cilve
Kimse bilmez seni ne âyetsin
Bîm-i dûzah çeker mi uşşâkın
Rahmet-i Hak’ka çün delâletsin
Çâriyârm muhabbeti var iken
Ey Sezâyî yürü selâmetsin
Rûh-i pâk-i Resûle ver salavât
Ölü cismine ire tâ ki hayât

Sezâyî-i Gülşenî (Ölm. 1738)