Yağmur Atsız`ın `Ömrü[n]ün İlk 65 Yılı`

Yağmur Atsız`ın, `Ömrümün İlk 65 Yılı` başlığıyla kitaplaştırdığı `anılar`ı (o, `hatırat` demeyi yeğliyor!), bir otobiyografi değil. Kendisi de bunu itiraf ediyor zaten: `Fakat bu kitap hayatımın kronolojik bir hikayesi değildir. Yani sırf meslek icabı beraber olduğum çok sayıda kalburüstü politikacı vs. benim için bu bağlamda bir ölçü değil.` Yağmur Atsız, kitabının `kronolojik hayat hikayesi` olmadığı gibi, bir o kadar da `bölük-pörçük anılar mecmuası` olmadığını da bildiriyor. `İstedim ki`, diyor, `biraz olsun herkesin, bildiğini sandığı olaylara yahut tanıdığını sandığı kişilere değişik zaviyelerden ışık tutayım: O bakımdan [..] ilk bölümü okuduktan sonra öbürlerini canınız hangi sıraya göre isterse o sıraya göre de okuyabilirsiniz`. Kitapla ilgili bu açıklamayı `Bir Avuç İnsan` bölümünde de tekrarlıyor Yağmur Atsız: ` `Hatırat` kavramı altında kağıda döktüğüm bu metin benim `hayat hikayem` değil. 65 yılı geride kalan bir ömür boyunca cereyan etmiş bazı hadiselerle, tanıştığım ve ilginç bulduğum bazı şahısların tasviri, anlatımı daha ziyade.` Gerçekten de öyle: `Ömrümün İlk 65 Yılı`, bir otobiyografi olmaktan çok, bir `portre`ler kitabı;- belki de, daha doğru bir deyişle (ve sevgili Hasan Pulur`un izniyle), bir `Olaylar ve İnsanlar` kitabı!.. Elbette bu `portre`lerin başında Yağmur Atsız`ın babası Nihal Atsız`ınki geliyor. `Kitapta eşyanın tabiatı gereği Atsız`a dair bölümler de hayli geniş yer tutuyor`, diyor Yağmur Atsız. `Eşyanın tabiatı gereği`, evet, zira, Nihal Atsız Yağmur`un babasıdır ve Atsız birçok bakımdan Türkiye`nin son yüzyıl entelektüel ve siyasal tarihinde önde gelen kimliklerden biridir. Dolayısıyla, kitabı Nihal Atsız, dost ve arkadaşları, onun çevresindeki bilim ve siyaset adamları ile Yağmur Atsız ve onun arkadaşlarının `tasviri, anlatımı` olarak nitelendirmek, yanlış olmasa gerektir. Yağmur Atsız`ın `Ömrü[n]ün İlk 65 Yılı`nın birkaç yılında, onun ilk gençlik arkadaşlarından biri olarak bu satırların yazarı da vardır. `İnsanlar, Mekanlar, Yolculuklar` kitabımdaki `Yağmur Atsız İçin Küçük Akşam Müziği` başlıklı yazımda da belirtmiştim: `Yağmur Atsız`ı tanıdığımda, 1950`li yılların ortalarıydı, o, bir şiirinde söylediği gibi `d`Artagnan`la Kür Şad arasında zorbela büyümeye uğraşan bir çocuk` değildi artık. Yirmili yaşlarına yaklaşıyordu, ama gene de `Bir yandan içine kapanık, bir yandan etrafına taşan` bir `genç irisi`ydi. Hukuk Fakültesi anfilerinden çok, Kantin`i yurt edinmiş aylaklardık o yıllarda ve Yağmur bizim aramıza kim bilir nasıl düşmüştü? Bilemiyorum, belki Demir Özlü getirmişti onu kantine, yaşça bizden küçük olmasına karşın onu yadırgamadığımızı, tersine, o muzip ve canayakın haliyle hemencecik benimsediğimizi anımsıyorum. Elbette daha ilk günden biliyorduk Nihal Atsız`ın oğlu olduğunu, ama bu bizi çok fazla tedirgin etmemişti. Arasıra, çocuklardan biriyle, Onat Kutlar`la belki, `Nihal Bey Kantin`i basacakmış, Yağmur`u elimizden kurtaracakmış!..`, diye şakalaştığımızı da hiç unutmuyorum.` `Ömrümün İlk 65 Yılı`nda Yağmur, ilkgençlik yılları arkadaşlarını iki öbekte toplar: Rahmetli Erol Güngör ve Mehmed Çavuşoğlu gibi Haydarpaşa Lisesi`nden arkadaşları (-ki Yağmur, bunları `Osmanlı Münevveranı` olarak tasnif ediyor!) ve `Jöntürk` ya `Tanzimat Takımı` (Kitabın bir yerinde de bu `zevad`dan `Neuzübillah Takımı` diye söz ediliyor): Demir Özlü, Hilmi Yavuz, Onat Kutlar ve Yılmaz Gruda.. gibi! Yağmur, kendi deyişiyle, ` `bu iki alem arasında hep biraz `iğreti` ` durmaktadır o yıllarda. Kitap, Nihal Atsız`la ilgili bazı safsataları da (bugünlerde bazı `meslek ahlakı`ndan nasipsiz muhabirler tarafından tekrar edilse de!) tümüyle bertaraf ediyor. Alpaslan Türkeş`le, Yaşar Kemal`le, Orhan Şaik Gökyay`la, Sabahattin Ali ile (Atsız`ın bir zamanlar en yakın arkadaşlarından biri olduğunu biliyor muydunuz?) ilgili anılar, `1944 Olayları`, `Eski Maltepe` ve eski Maltepe`liler, Yağmur Atsız`ın o kendine özgü üslubu ve müstesna humour`u ile gerçekten benzersiz bir metne dönüşüyor. Hele, bir `Zülfü Livaneli` portresi var ki, sadece bu `portre` için bile bu kitap okunmaya değer... T.S. Eliot, `J. Alfred Prufrock`un Aşk Şarkısı` adlı şiirinin bir yerinde, `kahve kaşıklarıyla çıkarmışım ömrümün tutarını`, der. Yağmur Atsız da zarif, ince ve gümüş sözcüklerle çıkarıyor `ömrünün tutarını`...